??????

dün gece yatarken yazmak istediğim binlerce şeyi toparlayıp koymuştum kenara. Sanırım en güzel yatakta düşünülüyor, eleştiriliyor, hatırlanıyor, karar alınıyor, hissediliyor. Bütün bunları hem yazmak istiyorum hem de istemiyorum. İçimde çok da güzel olmadığını bildiğim bir takım düşünceler var. Bebek olsun bebek olsun derken böyle olacağını biliyordum. Az sonra yazacaklarımı günün birinde vücuda gelip okuma yazma öğrendiğinde okursa diye de korkuyorum. O muhteşem şefkat duygusundan bende eser yok. Hiç birşey hissetmiyorum. Yapmamam gereken milyonlarca şeyi sanki inadına yapıyorum. İçsel olarak bu "yapmamam gereken"lerin kendi adıma özgürlüğüme yapılmış müdahale gibi algılayıp özellikle yapıyorum. Bunun bebeğe zarar verebileceği ihtimalini düşünür düşünmez de en derinden "umurumda değil" savuruyorum. Hatta ve hatta bu kısıtlamaları hayatıma sokarak keyfimi kaçırmasına bozuluyorum. Ben sanırım hiç anaç değilim. İçimde zerre kadar analık duygusu yok. Ya da diğer anlamıyla, üvey anne anlamıyla analık var. Tüm bunlar olurken de vicdanıma yenik düşüp kendimi kıyasıya suçluyorum. Hep bıraktığım gibi kendimi çelişkiler yumağının ortasına bırakıveriyorum. Bir yansdan hiçbirşeyi haketmeyen bir insan olduğumu düşünürken öte yandan köşeye sıkışmış fare gibi etrafıma ve özellikle duygusal anlamda bebeğe saldırgan oluyorum. Hoş ortada 0,5-1 milim arası zuhur eden şeye bebek demek ne kadar doğru bilmiyorum. Neler oluyor bana, neden bende de diğer anneler gibi annelik hormunu gibi bişey salgılanmıyor. Neden sevgisizim? Hiç sevgisiz büyümedim, doydum sevgiye, yeri geldi kustum sevgiden. Hep almayı mı öğrendim acaba, vermek üzerine egzersiz mi yapmalıyım. Bu saatten sonra sevmeyi öğrenebilir miyim? Bu satırlar söz konusu bebek tarafından okunduğunda ne hissedilecek acaba. Millet gün gün aman da bilmem ne diye parmaklarının arasına sıkıştırdığı mendille göz kenarındaki nemi alırken, ne kadar muhteşem birşey, ne mucizevi bir olay bu bebek diye gebeliğini kutum kutum kutlarken arızaya bağlamak neden benim payıma düşüyor. Bir an önce normale dönmek istiyorum. Onur ağzıma tıkmaya çalıştığı her yiyecekte "hadi bak bebeğimiz hatırına, bak bu onun için olsun" gibi cümleler kurduğunda çok farkettirmesem de sinirleniyorum. Bozuluyorum, kabullenemiyorum. ICT terminolojisi ile entegre olamıyorum. Bir yandan da çok korkuyorum, sen bunu hiç haketmedin diyip geri alırlarsa benden diye............................................................................................................................
Bunları anlatmak için açmamıştım sayfayı.