Nankööör!

Hiç nankör olmak istemedim hayata, hep sahip olduğum şeylere sevinmek istedim, hep yetinmek istedim. Ama yapamadım, çünkü sahip olduğum (maddi+manevi) herşey vaktinden geç geldi. Olması gerektiği zamanda olmadı, takvimin gerisinde kalarak yaşadım hayatı. Bu ben çok küçükkenden beri böyleydi ve kuralını hiç bozmadı. Çocukken hatırlıyorum, ne zaman bişey istesem er geç olurdu ama en az bir yıl sonra, bu yeni bir ayakkabı da olabilir gitmek istediğim yeni bir yer veya oynamak istediğim bir oyun da. Ama hep çok geç. Hiç bir anlamı kalmazdı, hiç sevinemezdim, hevesim kursakta kalıp geri aşağıya inmiş olurdu hep. En azından bir şekilde oluyormuş, bu sitem bir çeşit nankörlük diyenlere ise hiç katılmıyorum. Neden mi? Çok basit, bence vaktinde gelmeyen güzellik ağaçsız ormana, susuz denize benziyor. Üstelik büyüdükten sonra söz konusu gecikme süresinin yerini çok daha uzun yıllar aldı.