Pazar hüznü

Pazar sabahlarının ayrı bir iticiliği vardır bir çok sebepten. Caaanım cumartesini kurban vermişsindir yada iğğrenç pazartesine ramak kalmıştır. Tüm bunların ötesinde bu pazar her zamankinden daha çok acıttı canımı. Bu aralar birkaç haftadır yanlız kalmanın da etkisiyle ömrümün 2+1 evlerde kendi sesine yabancı (konuşacak kimse olmadığından) kendi sesine bile hasret kalarak geçeceği endişesinin yoğunlaşmasıyla arabeskin kitabını yazıyorum. Gelelim pazar sabahına....10:30 civarı kurulu herhangi bir çığırtkan objenin etkisi olmadan açtım gözlerimi. Müteahhitlerin malzemeden çalıp zengin olma çabalarının mı yada daha iyi niyetli bir yaklaşımla samimi bir ortam olsun diye mi bilmem sigara kağıdıyla eşdeğer ve bir evin bütün namahremine şeffaf bir hava katan duvarların özel hayata saldırısıyla birlikte yan dairedeki ailenin görünmez bireyi sayıyorum kendimi. Komşu evin mutfağına sırtını yaslamış yatağımdan duymak zorunda kaldığım ses öbekleri sırasıyla çay bardaği şıkırtısı, bikaç tabak tangırtısı ve en önemlisi 7-8 kişilik bir grup birbirini seven insanın sabah mahmurluğu ile şakalaşmaları oldu. Eskiden hafta içi farklı saatlerde uyanışımız nedeniyle uzun, kalabalık ve neşeli kahvaltı edemediğimizden Pazar sabahları babam tarafından “su tabancası” zoruyla uyandırılışımız ne kıymetli bişiymiş. Herşey bir asır kadar uzak artık. Sözün özü: herkes bayramda evine gitsin kardeşim! Bu tasfiri imkansız, bu duvar arkasından sesi bile duyulduğunda imrenmekten hüznün tüm renklerine büründüren sıccacık ve dünyanın en hesapsız, en karşılıksız, en ait olduğum yer işte burası dedirten ortamını ancak bayramdan bayrama koklar oldukda ondan diyorum en güzel bayram en uzun ve en Antakya’da olandır diye.

İç anadolunun kurak ve sarı zincirini kırıp denize çıkmayı anlatan bir Sunay Akın şiiri yakışır bu yazının sonuna...........


Maki
Bir an önce görülsün
diye Akdeniz
Toroslar'da ağaçlar
hep çocuk
kalır