Herşey yolunda, fazlasıyla yolunda.
Beni mutsuz edecek hiçbir sebep yok. Ancak bu gece nedensiz yere ellerim titriyor, vücuduma yabancılaşıyorum, gece ansızın büyük bir sarsıntıyla uyanıyorum, etrafıma bakıp ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Uyanışım bir kabusa dönüşüyor, ses duymak istiyorum, bağırsam sesim çıkmazmış gibi hissediyorum. Yeryüzünde bir ben varmışım sanıyorum. Sabah olsun diye dua ediyorum. Ve ben böyle geceleri çok sık yaşıyorum...Yanlız uyuyor olmak değil tek sorun, şimdi yazarken bile fikirler sürekli uçuyor, hiçbirşeyi toparlayamıyorum. Aklım karmakarışık. Böyle zamanlarda tek istediğim kusmak olur. Birşeyleri uzaklaştırmaya ihtiyacım var, en kolay biyolojik yolu seçiyorum, kusmalıyım. Gözyaşlarım klavyenin harflerinin arasından süzülüyor, yetmiyor, ağlamalar yetmiyor, hıçkırmalıyım. Dünya zahir, herkes zahirinde yaşıyor.....Bana hayat yabancı, yaşamak ağır. En yakınımı arasam alacağım cevaplar bildik. Anlaşılmadığımı düşünmüyorum, böyle bir derdim de yok. Anlamaya çalışmasına gerek de yok, çünkü sebepsizim, hiçbir sebebim yok. Doğuştanım, kimyam bozuk..Aklıma bir şarkı geliyor, tabiki sezen...
"Ben bu dünyaya bir türlü alışamadım.
Bu yüzden insan içine karışamadım.
Bana mı sordunuz adımı koyarken.
Bir küstüm bir daha barışamadım
Uyumlu faniler bana uyumsuz derler
Delirttiniz beni ey ehven-i şerler
Uzlaşırsam namerdim ateşe verseler
Garanti muhabbetlere yılışamadım "
Bu şarkı gelir arada bir. Ama ruh halime uyan bu değil, yanlış geldi bu kez. İsyanım yok çünkü, o isyanlı hallere hasretim ben. Tek şey var o da boşluk, iç organları boşaltılıp duvara asılmış av hayvanları gibi anlamsız bir gözle görüyorum. Keşke isyan etsem, isyan, içinde bulunduğun dünyaya ait olma tepkisidir. İsyan bir yanıyla hayatın bir parçası olmaktır.
Dudaklarımdan dökülen dua "Beni yeryüzüne indir, beni zincirin bir halkası yap yeniden, beni kalabalığa karıştır, sebepsizliğimi unuttur, gaye ver.