Aşırı saçma

Ne zaman içinden çıkılmayacak kadar zor bir durumda hissetsem veya yetiştirmemin imkansız olduğu işler birikmiş olsa, açıp blogumun eski postlarına dalıyorum. Şimdiye dek yaşamış olduğum şeylerin gerçek olduklarına dair bir kanıt gibiler. Ne var ki gerekli motivasyonu yaratacak derecede olumlu duygular yazmamış olduğum gerçeğiyle de yüzleşmiyor değilim. Günün sonunda yaptığım işten tümüyle soğuyorum, ömrümü gereksiz işler yapmak için harcadığımı ağır bir demir kapı gibi yüzüme vuruyor.

Ölümü hatırlayarak yaşama argümanını genelde dini anlamda kullanırlar. Ahireti unutmayarak iyi ameller işle denir. Oysa ben yaşamı hatırlayarak ölmekteydim yine!

Herkes giyisilerini yazlık baharlık kışlık diye ayırır. Ben:

"belki yaza zayıflarım dursun bi" ler

"ilerde modası geri gelebilecekler"

"hediyeler"

"kongre-konferans tayfası"

Sıradan

Anladım ki en çok korktuğum şey sıradan olmakmış. Ben de herkes gibi sıradan olmak istememişim, herkes gibi özel olmak istemişim. Herkes kadar tek ve ayrı olmak istemişim. Cevap da burada saklıymış zaten: herkes kadar ve herkes gibi. Artık korkma. En az herkes kadar farklısın, yani fena halde sıradansın. Aynen de sokaktaki insanlar gibi kibirlisin

Fasulyeden hikaye

İlkokulmuydu ortaokulmuydu ne,

fen bilgisimiydi coğrafyamıydı ne,

fasülyemiydi nohutmuydu ne,

bişiy diktirirlerdi ya pamuğa.

İşte o dikimi zamanında yapmazdın da

öğretmen yarın filizlerinizi getirin dediğinde

birgün evvel diktiğin fasulyelerin azıcık da olsa

filiz vermeyeceğini gecenin ikisine kadar

gözünü üstüne dikip başında bekleyip anladığında,

umutların tamamen tükendiğinde,

apartmanın bahçesindeki otları

pamuktaki fasülyelerin üstüne yapıştırmak suretiyle

öğretmene yutturmaya çalışırdın ya.

İşte benim her işim böyle.

Acaba yutturuyormuydum?

Acaba yine yuttururmuyum?