Bir şiir yazmışım-bigisayarımı karıştırırken buldum

Seni her gün, her sabah öldürüyorum
Senden her gün her sabah vazgeçiyorum
Nafile…
Izdırabımdan doğurur, yeniden yaratırım her akşam
Kalbim bana el olmuş, duymaz, dinlemez
O ben gibi değil yolundan dönmez, dönemez
Bugün sevdiğini yarın öldüremez.

Bu savaş seninle mi kendimle mi anlamadım
Bana düşman olan hanginiz bulamadım

Yok artık yoruldum, kırıldım, kabullendim ben
Karşı koymam kaderime, her gün yeniden sen, sadece sen, yine sen…

Gonca

Henüz yaşanmamış bütün dramlarıma dizlerime vura vura ağlamaktayım.
Ve ağlamayı ibadetin hası saymaktayım.

Merak ediyorum acaba neden hiçbirşey yapmadan boş boş oturmak isteme duygusu hep işimin en çok olduğu zamanları gelir. Sanki ayarlıyo şşerreffsiz :)

Döndüm :(

Evime gittim, evim benim, çok özlemişim, iner inmez anladım, kokusu doldu burnuma havanın. buraları bu kadar güzel yapan nedir diye düşündüm ve bir sürü cevap ürettim: hava güzel, havada deniz kokusu var, havada çiçek kokusu var, yediğim herşey hem doğal hem leziz, evler uzuuuun, geniiişş, büyüüük, hiç birşeyde hiçbir darlık yok yani. Ama gerçek sebep hiçbiri değildi. Gerçek sebep aşağıdaki hikayede gizli.

Uzatmış ayaklarımı yatıyordum, annem öğleden sonra dışarı çıkıp bişeyler yapalım dedi ama benim canım hiç istemiyordu, iyi ozaman yarın çıkarız dedi. Bende döndüm kıçımı yatarken koluma bişey takıldı, rahatsız oldum, bu da ne dedim, kolumdaki bir saatti. Çıkarttım kolumdan ve akreple yelkovana takıldı gözüm, saati okudum, hiçbirşeydi, burda saat anlamsızdı, aylardan ne? haftanın kaçıncı günü? günün hangi saati? Burada zaman duruyordu, burada herşey duruyor ben yürüyordum. Burası bu yüzden sırtımı dayadığım en güvenli yerdi. Burası bana döndüğüm yerdi......