11 Haziran 2011 Cumartesi


Hiç istemememe rağmen uzun bir süredir elim yazmaya gitmedi. Oysaki dökecek, deşecek, sevinecek, üzülecek çok şey var hayatımda. Büyük bir eksiklik içindeyim. Yapmak istediğim çok şey var, yapmak için yeterli enerjim yok. Şimdiye kadar yaşadığım hayata sırt çevirmek istiyorum ama yolu çoktan yarılayıp diğer tarafa geçtiğimden başlayacak cesaretim yok. Yeni birşey girsin hayatıma istiyorum. Farklılıklar yaratmak için oturup beklemek anlamsız biliyorum. Ama içimden tembellik yapmaktan başka birşey gelmiyorum. hiç bir işe girişemiyorum, giriştiğim işin sonunu getiremiyorum. Hep yaptığım gibi ağır cezada yargılarım kendimi ama bu bile fayda etmiyor artık. İçim söz dinlemiyor. Geçip giden günleri seyrediyorum, çok geç olmasından korkarak durup izliyorum. Ah herşeye yeniden başlama şansım olsaydı diyerek çözümsüzlüğe yol almak istemiyorum.
Tanımlamak gerekirse özne olarak "ben" i. Tembel ve hiçbir işe yaramayan, faydasız kimse diyebilirim. en fazla bunu diyebilirim, üzülerek ama gerçekleri bilerek elbet. Hani olmasam da olurdu.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Olmasak da oluyor, olmazsak olmayan tek şey biziz ve kendimiz için hayatta olmayı öğrendiğimizde "olmak" da anlamlı hale geliyor. Ağır bir depresyon döneminden sonra antidepresanlara karşı çok güzel maval okuyan ben aslında çok da işe yaradıklarını anladım. Bazen içimizdeki boşluğu doldurabilmek için serotonin mi her ne zıkkımsa onun kıtlığını gidermek gerekiyor.

2022'ye not

 2022'de aldığım en güzel karar "hayatıma giren herkese kapıyı çıplak açmamak" oldu.